Rodzicielstwo bliskości nie jest metodą wychowawczą. Brzmi przewrotnie, prawda? My, rodzice, musimy mieć jakąś metodę, jakieś narzędzia i magiczny sposób, żeby dziecko nas słuchało. Jest małe, a rodziców t-r-z-e-b-a s-ł-u-c-h-a-ć! Czym wobec tego jest rodzicielstwo bliskości? Jest to idea, która na celu ma budowanie przywiązania i bliskości poprzez wzajemny szacunek.
Chciałabym przez chwilę powalczyć z mitami.
Mit nr 1: aby być bliskim rodzicem koniecznie trzeba spać z dzieckiem i karmić je piersią przez wiele lat i obowiązkowo nosić w chuście. Znam wielu rodziców, którzy bez wątpienia mają to miano i jednocześnie korzystają z dobrodziejstw, jakimi są butelka, mleko modyfikowane, wózek i łóżeczko. Mimo, że dbają o własne granice są jednocześnie uważni na potrzeby dziecka. Takim zachowaniem dają przykład na to, że każdy może decydować za siebie, być asertywnym nie krzywdząc przy tym innych.
Mit nr 2: rodzicielstwo bliskości to bezstresowe wychowanie. Nieprawda! Pamiętajmy, będąc blisko uczymy dzieci jak radzić sobie w trudnych sytuacjach. Dajmy dziecku podejmować decyzje, ale również i ponosić konsekwencje (nie mylić z karami!). Ideą bowiem jest wychowanie bez nakazów, kar i nagród, ale nie chodzi też o to, aby pozwalać mu na wszystko. Uczmy, że każdy ma prawo decydować za siebie w zakresie własnych umiejętności i odpowiedzialności. Nawet najmniejszy człowiek wie najlepiej czy jest głodny, zmęczony itp.
Mit nr 3: rodzicielstwo bliskości nie sprawdzi się w przypadku dzieci z niepełnosprawnościami. Mamy w placówce rodziców dwójki dzieci ze spektrum, poszukujących, pełnych zrozumienia i bliskości. Są najlepszym wyznacznikiem tego, że się da.
Rodzicielstwo bliskości to nie jest wynalazek naszych czasów. Jeśli czujesz, że chcesz spróbować pamiętaj, że warto się kierować instynktem rodzicielskim oraz uważnie słuchać tego, co mówi dziecko. Jedno jest pewne – droga oparta na miłości nie jest najłatwiejsza, ale piękna.