Temat adaptacji do żłobka czy przedszkola jest tematem trudnym. Emocje towarzyszące nam – dorosłym – to w większości niepokój, obawa czy lęk. Boimy się jak dziecko zniesie rozłąkę, jak sobie poradzi w nowymi miejscu, czy opiekun usłyszy i odpowie na potrzeby dziecka. Rodzice dużą trudność widzą w rozstaniu, które często naznaczone jest płaczem. Płacz to sposób komunikacji, w której opowiada o potrzebach i uczuciach. Potraktujmy go jako oznakę świadomości. Spróbujmy zrozumieć – dla małego dziecka zmiana środowiska, w którym zawsze przebywało jest czymś niezrozumiałym. Czasami kryzys przychodzi z czasem i nie jest on oznaką „cofnięcia”, ale rozwoju. Tego, że dziecko coraz lepiej rozumie otaczający świat i odpowiada na to w możliwy dla siebie sposób. Naszą rolą jako dorosłych jest towarzyszenie tej zmianie i akceptacja tempa, w jakim oswajanie się z nową sytuacją zachodzi. Jeśli chcemy pomóc dziecku to nie lekceważmy potrzeb, nie krytykujmy, nie pokazujmy, że inne dziecko nie płacze to i nasze nie powinno. Dajmy dziecku wsparcie, wystarczy przytulenie i zbudowanie relacji, w której poczuje, że jest rozumiane a jego strach jest akceptowany. Jeśli zapewniamy dziecko, że wierzymy, że da sobie radę to pamiętajmy, że komunikat ten powinien wychodzić zarówno z ust, jak również z mowy ciała.
Pierwsza styczność ze żłobkiem i przedszkolem jest zmianą. Związana jest z niepokojem oraz niepewnością. W zachowaniu dziecka rodzice mogą zauważać rzeczy, których nie występowały wcześniej:
– częstsze pobudki nocne
– chęć współdzielenia łóżka (mimo, że spało osobno)
– częstszy płacz
– większa potrzeba noszenia na rękach
– popychanie i bicie
– niechęć do wyjść z domu
– brak odpowiedzi na prośby dorosłych.
Rola dorosłego, w procesie adaptacji jest naprawdę trudna, bo poza swoim lękiem musimy zmierzyć się również z lękiem dziecka. Adaptacja zazwyczaj przebiega łatwiej jeśli rodzic:
– jest pewien swojej decyzji
– rozmawia z dzieckiem o tym, co go czeka nie oceniając sytuacji (nie idealizując i nie strasząc)
– daje dziecku czas stopniując wyzwania
– akceptuje lęki i obawy
– wspiera w nowej sytuacji.
Nie ma złotego środka, aby adaptacja trwała krótko. Aby ułatwić ją sobie i dziecku zaufajmy nauczycielom i opiekunom w placówce. Im – równie mocno jak Państwu – zależy, aby ten proces przebiegał sprawnie.